ŻYCIODAJNY PŁYN

Wiele się mówi, pisze i czyta o właściwościach diety śródziemnomorskiej i zaletach śródziemnomorskiego klimatu, mających zapewniać zdrowie i długowieczność mieszkańcom krajów śródziemnomorskich. A tymczasem wielu spośród nich cierpi na nieuleczalną chorobę genetyczną, zwaną talasemią (gr. „thalassa” – „morze” i „ema” – „krew”) lub anemią śródziemnomorską. Występuje ona zazwyczaj na terenach, gdzie klimat jest ciepły i wilgotny (częstokroć tam, gdzie panuje malaria, przed którą talasemia – paradoksalnie! – chroni). Jest to choroba krwi, podczas której dochodzi do zaburzeń syntezy hemoglobiny. Są dwa rodzaje talasemii: α i β. Pierwszy typ (α) występuje najczęściej wśród mieszkańców Afryki i Azji. Drugi typ talasemii (β) spotykany jest – jak już wcześniej wspomniałam – głównie w krajach śródziemnomorskich. Najwięcej zachorowań notuje się w Grecji, na wybrzeżu Turcji, w niektórych regionach Włoch (na Sycylii, Korsyce i Sardynii), w Albanii, Portugalii, Hiszpanii oraz na Cyprze, gdzie na to schorzenie cierpi aż 16% społeczeństwa. Niektóre osoby są tylko nosicielami talasemii i nigdy na nią nie zapadają. Jednak u wielu ludzi choroba ta ma ciężki przebieg, wymagający częstych transfuzji krwi, przyjmowania dużych ilości kwasu foliowego i witaminy C, a czasem nawet przeszczepu szpiku kostnego. O randze problemu może świadczyć też fakt, że pary chcące wziąć ślub na wyspie Afrodyty muszą w państwowym szpitalu zrobić sobie badania na obecność talasemii. Dzięki temu nosiciele anemii śródziemnomorskiej są świadomi faktu, że ich potomstwo może zapaść na to schorzenie, jednak decyzję o małżeństwie i posiadaniu dzieci podejmują sami. Ja i Giorgos (mój mąż) także udaliśmy się przed ślubem na obowiązkowe badania krwi. Na szczęście wypadły dla nas pomyślnie.

Dawniej za życiodajną krew trzeba było na Cyprze płacić i samemu znajdować dawców. Z tego powodu jedynie zamożni chorzy mieli szansę dożyć trzydziestu, czterdziestu lat, podczas gdy dzieci z biednych rodzin, pozbawione transfuzji, umierały bardzo wcześnie. Od 1980 roku stacje krwiodawstwa na Cyprze przejęły inicjatywę i organizują liczne akcje, podczas których mieszkańcy wyspy dobrowolnie i za darmo oddają krew.

Na Cyprze w większości instytucji organizowane są tzw. „emodosijes”(gr. „ema” – „krew” i „dino” – „daję”), podczas których pracownicy, studenci lub uczniowie mogą oddać krew. Nad organizacją i przebiegiem takiej akcji (znalezieniem dawców krwi i odpowiedniego miejsca na „emodosiję”, przygotowaniem jedzenia i picia itd.) czuwa osoba odpowiedzialna (często jest to dyrektor, kierownik lub – na wsiach – wójt), a stroną medyczną zajmuje się personel szpitala. Oddawanie krwi jest tu czymś normalnym, zwyczajnym. Dobrze, że pracownicy stacji krwiodawstwa nie poprzestają na dawcach zgłaszających się do szpitali, lecz sami – prawie codziennie, również w soboty i niedziele – wyruszają w teren, po kolejne zapasy krwi. W kraju o tak niewielkiej populacji (ok. 800 000, z czego 600 000 zamieszkujących południową – grecką część wyspy) i tak dużej liczbie chorych na talasemię (16% społeczeństwa), organizowanie „emodosijes” poza szpitalem to chyba jedyny skuteczny sposób zdobycia odpowiedniej ilości krwi, utrzymującej przy życiu cierpiących na tę ciężką chorobę.
……………………………………………………………………………………………………..

W mojej pracy – w Centrum Kształcenia dla Dorosłych w Limassolu – również zorganizowano „emodosiję”. Postanowiłam wziąć w niej udział, tak jak inni. Zanim pobrano mi krew, zbadano mi poziom hemoglobiny we krwi (na szczęście był wysoki), zmierzono ciśnienie krwi, a następnie musiałam wypełnić dość długą ankietę, w której bardzo szczegółowo pytano mnie o stan zdrowia i styl życia.

Pobrano ode mnie 250ml krwi – życiodajnego, bezcennego płynu o rubinowej barwie, który wkrótce popłynął w czyichś żyłach i odżywił czyjś wątły organizm, utrzymując go przy życiu…

Przez resztę dnia byłam – o dziwo! – pełna energii.