Historia o przygodzie z metrem w Budapeszcie

Dla osób takich jak ja, które na co dzień korzystają z warszawskiego metra, doświadczenie przejażdżki metrem w Budapeszcie to nie lada wyzwanie.

Naiwnie myślałam, że w większości miast świata metro wygląda podobnie – kupujesz bilet, kasujesz przed wejściem, otwiera się bramka, wchodzisz spokojnie na schody ruchome, korzystasz ze schodów standardowych lub windy i wchodzisz do wagonika, gdzie możesz spodziewać się kontrolera biletów. Niby wszystko jasne i oczywiste. Wcale jednak nie!

W Budapeszcie rozwiązali to nieco inaczej. Bilet kupuje się tak jak w Warszawie – przy wejściach do metra znajdują się automaty (dzięki wielkie za opcję „english”!), gdzie bezproblemowo można zapłacić kartą lub gotówką. I to by było na koniec znanych mi rozwiązań.

Bilet wygląda jak gra w Sudoku. Przy wejściu do metra stoją kasowniki – bez żadnych barierek, automatycznych przejść czy kołowrotków. Po prostu stoi sobie kilka kasowników na rurze, a otacza je wolna przestrzeń. Przypominają mi one takie, jakie ok.15-20 lat temu można było spotkać w warszawskiej komunikacji. Takie, gdzie wkłada się bilet, a kasownik wycina w nich otwór na dowód skasowania. W ten oto sposób kasownik w węgierskim metrze potwierdza, że skasowałeś bilet. W czasie kasowania jesteś uważnie obserwowany przez kontrolerów. Masz do wyboru – albo kasujesz bilet albo pokazujesz przy wejściu, że posiadasz bilet czasowy/długoterminowy lub grupowy. Nie ma tu znanych wszystkim bramek przy wejściu do metra, bo taką bramką jest żywy człowiek, którego nie przeskoczysz ani nie ominiesz przejściem awaryjnym. Ja w każdym razie nie miałam odwagi spróbować. Trudno spotkać na stacjach czy wewnątrz wagonów osobę sprawdzającą bilety, bo i po co – bez biletu do metra nie wejdziesz i kropka. Gdy już miniesz kontrolera, na widok schodów ruchomych może Ci się zakręcić w głowie. Są długie, strome i baaardzo szybkie. Biada temu, kto musi z nich skorzystać w stanie nietrzeźwym lub na kacu.

Trzymając mocno w ręku drążek od walizki zaczęłam się zastanawiać, czy uda mi się wskoczyć na te pędzące schody ciągnąć za sobą bagaż. Wielkiego wyboru jednak nie miałam, bo na tej stacji nie ma ani standardowych schodów ani tym bardziej windy. To metro jest zdecydowanie dla młodych, zdrowych, szybkich i trzeźwych ludzi ;) Stanęłam więc w gotowości czając się do skoku. Raz, dwa i… ja jestem… walizka też… jadę… udało się! Uważam to za sukces i już myślę o tym, żeby nie spaść ze schodów, które pędzą z ogromną prędkością w dół. No i jeszcze jeden problem – muszę z tych schodów jakoś zejść (choć lepszym określeniem byłoby tu zeskoczyć). Trzy, dwa, jeden i… oj… „przepraszam, że panią podeptałam, a na pana wjechałam walizką. Bardzo przepraszam, ale sami widzą państwo te schody, a ja z walizką zmęczona po podróży”. Grunt, że mam dwie nogi całe ;-)

Tak oto docieram do wagonów metra. I to by było na tyle, gdyby nie fakt, że z tego metra trzeba jeszcze wyjść na miasto, ale to już zupełnie inna historia… ;)

MS