Witajcie w Egipcie!

Mija właśnie równy rok, odkąd mieszkam w Egipcie, w Hurghadzie.
Wcześniej przyjeżdżałam tu przez 8 lat prawie 20 razy.
Najpierw zauroczył mnie krajobraz – pustynia stykająca się z turkusowym morzem, potem starożytna historia tego kraju i pamiętające ją zabytki, potem ludzie. Zawsze, tuż po otwarciu drzwi samolotu, gdy czułam oddech gorącej pustyni, miałam głębokie poczucie, że jestem u siebie.

Zwiedziłam i Meksyk, i Indie, i Wietnam, widziałam Chiny i USA i kraje Europy, ale nigdzie, także w Polsce, nie znalazłam swojego miejsca. Dopiero tu.
Kupiłam więc kilka lat temu mieszkanie w Hurghadzie i przygotowywałam się rodzinnie, finansowo i logistycznie do przeprowadzki. I tak oto jestem tu.

Egipt to kraj pod wieloma względami przypominający Polskę sprzed 20 – 30 lat. Nie działają tu ścisłe, zunifikowane reguły rządzące codziennym życiem. Można np. stanąć na ulicy w dowolnym miejscu z towarem i go sprzedawać. Można poprosić kierowcę, aby wysadził nas, gdzie akurat chcemy wysiąść. Można wynegocjować ceny i warunki prawie wszędzie, paląc przy tym papierosa i pijąc herbatę.

Wszyscy znamy Egipt z folderów biur podróży. Ja będę tu pisać o tym, co jest poza typową hotelową strefą i trasami podstawowych wycieczek. I o tym, że poza rozruchami, w których czasem giną ludzie, jest to spokojny, pełen młodych ludzi kraj, którzy chcą się uczyć, potrafią ciężko pracować, by utrzymać siebie i wieloosobowe rodziny i którzy zawsze skłonni są do żartu i uśmiechu, a nie narzekań.